Lista spraw do załatwienia leży na biurku.
5.45 telefon... Nie, nie z życzeniami. To dzwoni M. On tam, ja tu...
"Nie mogę spać... Boli strasznie..."
"Jesteś parę godzin po operacji... Jak ma nie boleć :( ... "
"Przyjedź już"...
"Ogarnę się i będę w miarę szybko":..
Zabieram kilka rzeczy i rosół w termosie. Taki, jak M. lubi...
***
Szpital... Nie, nie ten z serialu "Diagnoza"... Tylko - realny...
Zaczynam mieć fobię, na hasło - szpital ...
Jest wcześnie rano. Miasto jeszcze śpi. Szpital jeszcze śpi...
Chociaż nie do końca, na sali już ruch...
Mijają godziny... Za oknem piękne słoneczne popołudnie.
Park maluje się jesiennymi kolorami...
***
Szybkie - wolne zakupy. Zastanawiam się i wracam 2 razy w to samo miejsce.
Jakiś przystojny młody mężczyzna patrzy, jak miotam się z koszykiem między regałami.
Mam wrażenie, że znam Tę twarz. Piękną i mądrą... Mężczyzna ma nienaganny ubiór i fryzurę.
Ustawiam się w kolejce do kasy. Czuję na sobie spojrzenie...
Ale moje myśli są rozproszone a jednocześnie skupione: "Czy o czymś nie zapomniałam?...
Wychodzę ze sklepu, ciepłe promyki słońca przyjemnie łaskoczą...
***
Słyszę, że ktoś biegnie za mną.
"Przepraszam, czy pani mnie pamięta?"
Stoję lekko zmieszana, to ten sam młody mężczyzna ze sklepu.
"Twarz wydaje mi się znajoma, ale niestety , nie..."
"Pozwoli pani, że się przedstawię... ( i tu pada imię i nazwisko)
" Tak, teraz pamiętam. Witaj, miło Cię widzieć"...
"Czy mogę panią zaprosić na kawę?..."
"Dziękuję. Chętnie bym skorzystała z zaproszenia, ale..."
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. :(
"Czy u pani wszystko w porządku?"
Widzę troskę i empatię w Jego oczach...
I co miałam powiedzieć? Jak w amerykańskim filmie, że wszystko okey?
Że czas goi rany? Pomniejsza ból?
To przecież nieprawda. Kilka dni temu minęło 8 miesięcy Córeczko, a ja z każdym dniem tęsknię bardziej...
A teraz znów szpital... Inaczej, ale znów...
Pewnie mam smutek i zmęczenie wymalowane na twarzy...
"Nie, niestety nie..."
Rozmawiamy.
Moje oczy samowiednie się zaszkliły...
"Tak mi przykro..."
***
"Czy pozwoli Pani, że Ją przynajmniej odprowadzę i pomogę nieść torbę..."
"Oczywiście, będzie mi miło... Dziękuję..."
I znów rozmawiamy...
***
Wieczór. Piję samotnie spóźnioną kawę. Rozmyślam nad dzisiejszym dniem.
Jakie to wspaniałe uczucie. Spotkać po latach swojego ucznia.
Dorosłego kulturalnego mężczyznę, którego sukces i kariera nie pozbawiły zwykłych ludzkich odruchów. Takie sytuacje przywracają wiarę w człowieka. Po tym spotkaniu zrobiło mi się ciepło przy serduchu.
Jestem zaskoczona, tyle dobrych i serdecznych słów usłyszałam.
To taki prezent dla mnie z okazji mojego święta...
***
Przepraszam, za nieobecność na moich ulubionych blogach...
Mam nadzieję, że jeszcze Nas pamiętacie...
Pozdrawiamy wszystkich odwiedzających bardzo serdecznie.
